Mijn werk reflecteert de kracht en intensiteit van kleur, natuur, geest en gevoel. Sommige schilderijen zie ik als abstracte zelfportretten in kleur en vorm over wat ik op dat moment voel of wat me bezighoudt.

In de werken die ik maak zijn vaak symbolen te vinden die voortkomen uit verschillende religies, mythen, natuur en poëzie. Verder haal ik veel inspiratie uit sculpturen uit de oudheid die goden of andere personen afbeelden die verbonden zijn met de cyclus van de natuurlijke wereld. Door originele beelden te maken uit bestaande beelden denk ik visueel na over mijn verhouding tot, en mijn visie op het bestaan. Op die manier schep ik mijn eigen beeldende wereld.

Ik groeide op in de krochten van de Achterhoek. Onze tv zenders bestonden enkel uit Nederland 1, 2 & 3 —de saaie grote mensenzenders. Het leven in ons dorp speelde zich in vertraagd tempo af. Het internet deed langzaam zijn intrede in huishoudens, maar onze computer was traag en inbelverbinden duur.
We waanden ons immer op avontuur. Elk slootje, elke boom, elk landschap bood nieuwe werelden en elke wereld kende een eigen verhaal.
Die verhalen ben ik altijd blijven sparen, maar dan in beeld. In combinatie met een fascinatie voor de rol van het medium in het herinneren geeft verbeelden me houvast in onze steeds sneller veranderende wereld. In het rennen en vliegen in de hoop op tijd aan te komen, vergeten we vaak te verbinden met de ander en zelf.
De geschoten beelden van dat wat resoneert met het moment worden zo fragmentarische ankerpunten om eigen zien, voelen, denken en daarmee ook het herinneren te sturen. Het sparen van beelden geeft me daarmee toegang tot eerder geleefd leven, maar maakt ook bewust van later aangebrachte gelaagdheid door een noodzaak aan introspectie en reflectie in een meer getransformeerd heden. Even pauze vieren van de ratrace, terug naar toen maar dan in nu.

Florès is als beeldend kunstenaar op zoek naar wat zich afspeelt achter de voorkant. Wat blijft er over als je de voorstelling weghaalt? De vorm van een lijst of frame is in recente werken een terugkerende tool voor dit onderwerp. Het kan een beeld worden dat op zichzelf staat, in tegenstelling tot het omlijsten van iets wat gezien moet worden. Textiel is door Florès onderzocht als medium en bekritiseerd vanwege de associaties ervan, toch gebruikt ze het als een voor haar vanzelfsprekend materiaal, waarmee contrasten en tactiliteit naar voren komen om schetsen tot beelden te vormen.

Mijn werk ontstaat al doende, spontaan. Vanuit een droom, een gedachte of een woord. Of door simpelweg te beginnen. Door te maken ontdek ik over mezelf en over het leven.
Mijn werk laat altijd ruimte voor eigen interpretatie. Die openheid en speelsheid neem ik ook mee in kunstworkshops, waar ik andere aanmoedig om te maken, te proberen en zichzelf te verrassen.
In sociale kunstprojecten ervaar ik steeds weer hoe kunst verbindt, met elkaar en met jezelf. Als dat ook nog voor een glimlach zorgt, is het voor mij compleet.

Ik spit door vergeten en verguisde films en haal daar beelden uit die nooit als kunst bedoeld waren, maar een heel ander doel dienden. Ik doe hetzelfde met oude tijdschriftknipsels.

Het is een spel tussen het bekijken, hergebruiken en interpreteren van visuele cultuur. Door ze uit hun context te halen, verhef ik ze tot meer dan ze waren en geef ik ze de aandacht die ze misschien wel verdienen. Of dit gelukt is, zal je zelf moeten beoordelen.

“Het is een noodzaak om kunst te maken. Ik zit vol met emoties die ik moet ventileren. Het enige waar ik om geef, is dat het puurste gevoel zichtbaar wordt,n zonder vertaalruis van angst en verwachtingen. Als een kind ga ik te werk en laat alles toe. Mijn werk is de directe vertaling van wat er in mijn hoofd omgaat. Daar waar het nooit stil en nooit rustig is. Waar depressie en angst altijd op de loer
liggen. En waar ik vaak verdwaal in de hoeveelheid informatie die het leven geeft.”

Dagelijks loop ik rond met de vraag over wat mijn wil is, wat mij beweegt in de stroming van het leven en of ik
wel volledig achter mijzelf sta. In mijn werk probeer ik antwoorden te zoeken op deze prangende vragen door
logica los te laten en vanuit emotie op het doek te spreken. Uit deze expressionistische manier van werken
ontstaat er een oeuvre waarin macabere, contrasterende en veelal menselijke karikaturen de boventoon
voeren.